فرهنگی که در آن رسانه ها به ما القا می کنند چه بخور چه بپوش و چه مصرف کن. این فرهنگ بیشتر مصرف کردن را ارزش می داند و این دقیقا نقطه مقابل ارزش های فرهنگی حداقل برای ما و دیگر کشورهای مسلمانی است که قناعت در آن ارزش اخلاقی تلقی می شده است.

این الگوی مصرفی طی چندین دهه گذشته از هر طریق ممکن در کشورهای غیر صنعتی، توسعه نیافته  و یا در حال توسعه به نام راهی برای توسعه تبلیغ شده است و این کار تا حدی پیش رفته است که خصوصی ترین غرایز انسانی را به اهرمی جهت کسب درآمد تبدیل می کند الگوی مصرفی که بر نیازهای جنسی برای کسب سود سرمایه گذاری می کند اخلاقیات جامعه را به سخره می گیرد تا از انسان یک برده مصرفی خلق کند.

زمانی که از تهاجم فرهنگی حرف می زنیم نباید به راه دور برویم، تهاجم فرهنگی ابزاری است برای سلطه اقتصادی و این سلطه زمانی اتفاق می افتد که ما برای بر طرف کردن ساده ترین نیازهای خود به جای منطق عقلی به مصرف غیر منطقی متوسل می شویم و بعد برای توجیه مصارف و هزینه های بی منطق به دنیال توجبه عقلی می گردیم. در واقع صنایع بزرگ با ایجاد یک فرهنگ فراملی به تسهیل فروش کالاهای خود کمک می کنند.

وضعیتی که شاید در کشورهای توسعه یافته ایجاد ثروت می کند و لی در کشورهای غیر توسعه یافته ای مانند ما توان تولید متناسب با تقاضایی که تبلیغات غربی رشد کرده را نداریم به از هم گسیختن ساختارهای تولیدی و فقر منتهی می شود.

فرهنگی که کشورهای توسعه یافته در دوران نواستعماری ترویج می دهند تمامی ارزش ها را با مصرف بیشتر تعریف و توجیه می کند. یک فیسلوف غربی در این زمینه می گوید: خدا را دست و پاگیر دانستیم پس کنارش گذاشتیم و خدایی جدید پیدا کرده ایم که نامش مصرف است.

فرهنگ مصرفی که یک ناخرسندی دائمی در آن شاهد هستیم و اعتیاد به مصرف برای رفع این ناخرسندی توسط رسانه ها تمامی ارکان ارتباطی تجویز می شود، دستاورد این وضعیت را که تنها چندی پیش در غرب شاهد بودیم اضافه وزن، رشد افسردگی و... بود که در حال حاضر شاهد رشد این بیماری ها در کشوهای در حال توسعه هستیم. رشد میانگین وزن و اضافه وزان به عنوان یک مورد شایع در کشوری مانند ایران به خوبی نشان از عواقب این بیماری اعتیاد به مصرف در کشور خود ما دارد.

دوران نواستعماری انسان ها را به قل و زنجیر نمی کشد تا به عنوان برده و نیروی کار در مزارع و کارخانه ها به کار بگیرد زیرا این کارها دیگر توسط ماشین ها انجام می شود بلکه برده در این دوران موتور مصرف را به کار می اندازد اگر تا دیروز بردگان اندامی نحیف داشتند و یا در اثر فشار کار بندی ورزیده پیدا می کردند امروز با اضافه وزن دست و پنجه نرم می کنند و برای انکه اندامی ورزیده پیدا کنند بازهم به مصرف لوازمی روی می آورند که برا مصرف بیشتر به انها تجویز می شود.

زمانی که فرد یا جامعه ای معتاد به مصرف می شود و در دور باطل رقابت برای مصرف بیشتر گرفتار می افتد دیگر ارزشهای اخلاقی برای او و آن جامعه شکل دیگری پیدا می کند زیرا پرستش مصرف هیچ قاعده ای بر خود نمی پذیرد به غیر از موفقیت بیشتر در خرید، راستی از از خودمان پرسیده ایم که چرا کمتر در اطرافمان شاهد فرهنگ از خود گذشتتگی و ایثاری هستیم که زمانی به آن شهره بودیم؟

بخش اقتصاد تبیان